Yoldaş Sokrat!

Uçmadı sinek
Vızıldamadı da
Bakıştılar bi müddet
Sinek pek hevesli değildi
Sanırım
Bakmadı da
Sokrates bahsetmişti ondan
O yüzden biraz daha bekledi
Hürmeten
Belki birazdan bakar dedi
Sonra atı hatırladı
Hikayede bir at vardı
Burda at yok ondan böyle,
Gitti at getirdi
Nasıl demeyin
Getirdi işte
Yatağın yanına kıvrıldı at
Sinek hâlâ gelmedi
Uçmadı
Ve ses etmedi
Sessizlik
Görkemli bir çılgınlığa dönüşmedi
Yavaş yavaş
Nöronları sanrılar görmeye başladı
At sanırım ağlıyordu
Sinek ilk bakışmalarından bu yana kilo almış gibiydi
Ve kendisi yatakta uzanmıyordu aslında
Aslında çoktan çıkıp gitmişti
Ya da o kalmıştı da
At gitmişti
Sinek gitmişti
Gitmek metafor olmuş
Gidilmeyen bir dünyaya atılmıştı
Ertesi sabah bi kettle olarak uyandı
Araba lastiği olarak uyanmadığı için üzüldü
Su kaynattı
Bi daha ne sinek geldi aklına ne de at
Unutuldu aziz dost Sokrat