Hayalleri yerine korkularını koymuş ''iki ayaklılar''...

''Elalemin ağzı torba değil ki büzesin!''deki elalem, aslında incelenmeyi hak eden bir grup. Hayatınızın normal akışında varlıklarından bi' haber olduğunuz bu grup, kendiniz hakkında önemli bir karar alma arefesinde aniden ortaya çıkarlar. Piyasadaki tüm istatistiksel bilgilere sahip, felaket senaryolarının hepsini bilen özünde iyi kimselerdir çoğu. Lakin eğer vermeye niyetlendiğiniz karar, düzenden 1' dahi sapıyorsa bu ''emekli esnaf-memur'' loncasının dikkatlerini üzerinize çekmişsiniz demektir. Art niyetleri yoktur; dedim ya çoğu özünde iyi insandır. Ama o özlerinde bir de KORKUları vardır. Gerçekleşmeyen hayallerin, kurulmayan düzenlerin, iki yakası biraraya gelmeyen hesapların yetiştirdiği korkular... Siz risk aldığınızda kendilerine yeni biri katılıyor gözüyle bakarlar. Çünkü hayat onların karşısına hep riskte kaybeden seçenekleri çıkartmıştır ve kendi tecrübelerine bakarak sizi bu mel'un sondan korumak isterler. Ama alınacak tedbir bu noktada değildir. Asıl riske, hayallerinize %100 inanmadığınız için girersiniz. Bu iyi insanların çoğunu bu sona götüren de hayat şartlarından ziyade bu romantik sebeptir. Bazı anlarda insan tüm hayatı için gereken cesaretten daha fazlasına ihtiyaç duyar. Eğer milyonlarca örneğin aksine siz o anda o cesareti gösterebilirseniz sonucu ne olursa olsun o riski almak anlam kazanacaktır. Hatta karşınıza geçmiş size laf anlatmaya çalışan loncanın büyükleri dahi size, cesaretinize saygı duymaya başlarlar ve kendi korkularını bir an için unutup sizin, onların makus talihini nihayete ulaştıracak o efsanedeki kahraman olmanız için dua ederler. Ve siz hiçbir şey olamasanız bile hayalleri yerine korkularını koymuş bu iki ayaklılara, tekrar bir parça hayal enjekte ettiğiniz için tarifi mümkün olmayan lügatlara aykırı bir duygunun hazzını tadarsınız. Gözlerde beş dakikalığına olsa silinen korkular ve ''belki de o yapar'' ifadesinin yerleşmesi kadar insana şevk veren bir şey yoktur kanımca. Ya da belki bir de gökyüzü o kadar.